Jak zrobić klucz determinacyjny

Zawartość

• etapy
• Część 1 Przeanalizuj swoje próbki
• Część 2 Klucz do determinacji
• Część 3 Ukończ swój klucz determinacji

Klucz determinacyjny to metoda identyfikacji okazów oparta na kontrastujących stwierdzeniach, zwykle odnoszących się do ich cech fizycznych. Po ustanowieniu serii kontrastów można ograniczyć próbkę do momentu, aż będzie można ją poprawnie zidentyfikować. Klucze dychotomiczne są często używane w naukach takich jak geologia i biologia. Aby utworzyć własny klucz, musisz najpierw wybrać funkcje, których możesz użyć do porównania swoich próbek. Następnie musisz sformułować je w szereg stwierdzeń lub pytań, których możesz użyć, aby je zawęzić.

etapy

Część 1 Przeanalizuj swoje próbki

1. 
   

   
   Wymień cechy swoich okazów. Zacznij od zbadania okazów, które próbujesz zidentyfikować i dla których planujesz ustalić dychotomiczny klucz. Rozważ cechy, które definiują rzeczy, które obserwujesz, i zacznij je wyliczać.
   • Na przykład, jeśli chcesz zrobić sortowanie rangi dla serii zwierząt, prawdopodobnie zauważysz, że niektóre mają pióra, inne pływają, inne chodzą i tak dalej.
   • Jeśli spróbujesz rozróżnić zestaw dużych kotów, zauważysz, że niektóre są brązowe, inne są czarne, niektóre mają paski, inne mają plamki, niektóre mają długi ogon, inne mają krótki ogon itp. ,

2. 
   

   
   
   
   Poszukaj czynników wykluczających. Klucz determinacyjny działa zgodnie z procesem eliminacji, więc należy wziąć pod uwagę cechy, które można wykorzystać do porównania elementów, które będą badane. Jeśli na przykład niektóre okazy, które obserwujesz, mają pióra, a inne włosy, słowo pierze jest doskonałym czynnikiem wyróżniającym.
   • Jednak cecha wspólna dla wszystkich okazów nie byłaby dobrym czynnikiem wyróżniającym. Ponieważ wszystkie duże koty są na ciepłokrwistychnie powinieneś korzystać z tej funkcji w swoim kluczu.

3. 
   

   
   Określ najbardziej ogólne cechy. Celem jest stworzenie dychotomicznego klucza w oparciu o coraz bardziej szczegółowe rozróżnienia. Dlatego należy sklasyfikować cechy okazów od bardziej ogólnych do bardziej szczegółowych. Ta procedura dzieli próbki na coraz mniejsze grupy.
   • Podczas sortowania i sortowania dużych kotów może się okazać, że niektóre zwierzęta, które analizujesz, mają ciemny płaszcz, a inne mają przezroczysty płaszcz. Możesz również zauważyć, że wszystkie mają krótkie włosy. Wreszcie okaże się, że niektóre z nich mają długą kolejkę, podczas gdy inne wcale jej nie mają.
   • Musisz zacząć od pytania lub stwierdzenia na temat koloru płaszcza. Nie trzeba zadawać pytania o długość, ponieważ wszystkie okazy mają krótkie włosy. Następnie przejdź do pytania o długość ogona, ponieważ nie jest powszechne u wszystkich kotów. Jest to zatem uważane za cechę mniej ogólną.

Część 2 Klucz do determinacji

1. 
   

   
   
   
   Utwórz szereg charakterystycznych kroków. To od Ciebie zależy, czy użyjesz pytań lub afirmacji, chociaż pytania mogą być dla ciebie bardziej intuicyjne. W każdym razie każde pytanie lub stwierdzenie powinno podzielić się na dwie grupy tylko te próbki, które planujesz przeanalizować.
   • Na przykład zdanie kot ma jednolity kolor sierści lub kot ma płaszcz z wzorami jest uważane za potwierdzenie, które można wykorzystać do rozdzielenia próbek na dwie grupy.
   • Wstaw pytanie czy kot ma płaszcz w jednolitym kolorze? w kluczu determinacji, aby podzielić zwierzęta na dwie grupy. Jeśli odpowiedź brzmi tak, to kot należy do grupy gatunków o jednokolorowym płaszczu. Z drugiej strony, jeśli jest negatywny, to należy do grupy tych, którzy mają wzorzysty płaszcz.

2. 
   

   
   Podziel swoje okazy na dwie grupy. To będzie pierwsze zróżnicowanie, które musi opierać się na najbardziej ogólnym aspekcie twoich okazów. Dlatego musisz zapoznać się z listą opracowanych funkcji fizycznych. Możesz wyznaczyć dwie pierwsze grupy jako A i B.
   • Na przykład możesz rozdzielić koty na koty ze wzorzystym lub jednokolorowym płaszczem.
   • Jeśli okaże się, że wszystkie twoje okazy mają łuski lub pióra, mogą to być grupy A i B. Możesz zacząć tworzyć klucz determinacyjny za pomocą tego pytania Czy zwierzę ma pióra?

3. 
   

   
   Podziel każdą z pierwszych dwóch grup na dwie kolejne grupy. Grupy A i B zostaną podzielone na bardziej szczegółowe grupy (C i D) zgodnie z następującymi cechami odróżniającymi.
   • Na przykład możesz zauważyć, że niektóre zwierzęta grupy A pływają, a niektóre nie. Ta różnica może pozwolić na utworzenie poziomów C i D dla grupy A.
   • Podobnie prawdopodobnie zauważysz, że niektóre zwierzęta z grupy B mają nogi, podczas gdy inne nie. To zróżnicowanie można wykorzystać do stworzenia poziomów C i D dla grupy B.

4. 
   

   
   Kontynuuj dzielenie grup. Musisz nadal składać coraz bardziej szczegółowe oświadczenia lub pytania w oparciu o zidentyfikowane cechy fizyczne. Musisz określić cechy, które pozwolą ci podzielić twoje próbki w razie potrzeby w grupach E i F, G i H itd. Na koniec dojdziesz do momentu, w którym będziesz mieć pytania, które będą dotyczyły jedynie różnic między dwoma okazami, a Twój klucz będzie kompletny.
   • Gdy spojrzysz na cechy rozróżnienia, niektóre osobniki zostaną zróżnicowane przed końcem. Na przykład prawdopodobnie skończysz analizując niektóre ptaki i gady. Musisz podzielić je na te grupy, a następnie podzielić ptaki.
   • Dwa ptaki pływają, ale jeden nie. Jedyny ptak lądowy powinien zostać zidentyfikowany jako taki, ale będziesz musiał odróżnić jeszcze bardziej od ptaków, które pływają.
   • W takim przypadku zauważysz, że jeden z pływających ptaków to morze, a drugi nie. Ta funkcja może pomóc w dokładniejszym ich zidentyfikowaniu (na przykład mewy i kaczki).

Część 3 Ukończ swój klucz determinacji

1. 
   

   
   Jeśli chcesz, przedstaw go jako wykres. Dychotomiczny klucz może zawierać tylko e i po prostu stanowić serię pytań. Może jednak pomóc ci uczyć się w taki czy inny sposób. Na przykład możesz stworzyć diagram drzewa, w którym każdy poziom sukcesywnego różnicowania stanowi gałąź drzewa.
   • Możesz także spróbować uporządkować swój klucz w stylu schematu organizacyjnego. Na przykład utwórz pole zawierające takie pytanie czy kot ma ciemny płaszcz? To napisz tak na strzałce po jednej stronie i nie na innej strzałce po drugiej stronie. Końce strzałek mogą prowadzić do nowych pól, w których możesz zadać następujące pytania.

2. 
   

   
   Sprawdź swój klucz. Po zebraniu i uporządkowaniu wszystkich informacji zawartych w kluczu należy zbadać je wzorem, aby sprawdzić, czy działa. Załóżmy na przykład, że masz dychotomiczny klucz, który pomaga identyfikować różne zwierzęta. Weź próbkę i odpowiedz na pytania w kluczu, aż zidentyfikujesz proces eliminacji.
   • Pytanie: Czy zwierzę ma pióra? Odpowiedź: nie (Ma łuski, więc jest gadem).
   • Pytanie: Czy gad ma nogi? Odpowiedź: nie (Jest to wąż, kobra lub pyton, w zależności od posiadanych okazów).
   • Pytanie: czy wąż ma kaptur? Odpowiedź: nie (Więc to nie jest kobra)
   • Twój okaz został zatem zidentyfikowany jako python.

3. 
   

   
   Zidentyfikuj problemy i rozwiąż je, jeśli to konieczne. Możesz odkryć, że Twój klucz nie działa poprawnie i wymaga dostosowania. Na przykład być może nie zamawiałeś swoich pytań w coraz bardziej szczegółowy sposób i musisz je reorganizować. W ten sam sposób prawdopodobne jest, że klucz nie dzieli próbek w najbardziej logiczny sposób. W takim przypadku musisz ponownie sformułować pytania.
   • Na przykład czy kot ma płaszcz w paski czy jednobarwny? nie jest przydatnym pytaniem dla dychotomicznego klucza, ponieważ mogłoby to odróżnić koty jednokolorowe i paski od kotów z poplamionymi płaszczami. Ponieważ jednak te z tymi płaszczami są bardzo różne, nie jest to uważana za przydatną kategorię, z którą można pracować.
   • Zamiast tego może być konieczne najpierw zadać pytanie, które porówna koty o gładkiej skórze i paski, a następnie przejść do następnego poziomu pytań, takich jak czy kot ma czarny płaszcz? i Czy kot ma jakieś zadrapania?