Jak rozpoznać nabłonek u psów

Zawartość

• etapy
• Część 1 Rozpoznanie nabłonka
• Część 2 Poddanie psa leczeniu
• Część 3 Ułatwienie procesu gojenia

Nabłonek jest guzem rozwijającym się w jamie ustnej niektórych psów. Zasadniczo wpływa na więzadło przyzębia, tkankę, która utrzymuje zęby w szczęce psa i tworzy się na dziąsłach w pobliżu siekaczy. Chociaż ogólnie łagodne, niektóre wysoce inwazyjne guzy są uważane za rakowe. Jednak łagodne guzy mogą również powodować ból i dyskomfort. Wskaźnik skuteczności ablacji i leczenia tego nowotworu jest szczególnie wysoki u psów, zwłaszcza jeśli zostanie wykryty we wczesnym stadium. Skontaktuj się z weterynarzem, aby ocenić ryzyko, że twój czworonożny przyjaciel cierpi na tę chorobę, i natychmiast przyprowadź go na badanie, jeśli zauważysz guz rozwijający się na dziąsłach.

etapy

Część 1 Rozpoznanie nabłonka

1. 
   

   
   Oceń ryzyko dla swojego psa. Każdy pies może rozwinąć nabłonek. Jednak w zależności od rasy i wieku niektóre psy są bardziej podatne na rozwój niż inne. Wiedząc, na jakie ryzyko narażony jest Twój pies, będziesz bardziej proaktywnie monitorować jego zdrowie i będziesz w stanie wykryć wszelkie oznaki złośliwego wzrostu guza w jego jamie ustnej.
   • Rasy psów ramienno-głowowych (psy z nosem i zmiażdżonym pyskiem) częściej rozwijają te nowotwory. Do tej kategorii ras należą: bokser i buldog.
   • Obie płcie są narażone na takie samo ryzyko rozwoju nabłonka. Głównymi czynnikami są rasa i wiek.
   • Zwykle zaczynają manifestować chorobę, gdy osiągną wiek średni, mniej więcej w wieku około 7 lat.

2. 
   

   
   
   
   Zbadaj dziąsła swojego zwierzaka. Nabłonek jest guzem jamy ustnej, co oznacza, że ​​wpłynie tylko na usta. Istnieje jednak kilka miejsc, w których może się pojawić. Granica dziąseł (połączenie dziąsła i zęba) jest najczęstszym obszarem, w którym się rozwija.
   • Ponieważ prawdopodobnie powstaje w wielu miejscach, zdiagnozowanie go w domu może być trudne, jeśli nie wiesz dokładnie, czego szukasz.
   • Ogólnie rzecz biorąc, powinieneś poszukać pewnego rodzaju silnego wzrostu przyczepionego do zwykle szypułkowej dziąsła (połączonej z podstawą szypułką lub sznurkiem).
   • Najczęściej mają ten sam kolor co tkanka dziąseł i mogą wyglądać gładko lub szorstko, w zależności od rodzaju guza rozwijającego się Twojego zwierzaka.

3. 
   

   
   Zidentyfikuj różne rodzaje nabłonka. Istnieją głównie trzy rodzaje nabłonka, które wpływają na psy. Różnią się wyglądem, składem i położeniem w jamie ustnej.
   • Obwodowy włókniak odontogenny: wcześniej był znany jako nabłonek włóknisty. Ten rodzaj guza znajduje się na swobodnym brzegu dziąsła o ogólnie gładkim i różowym wyglądzie. Składa się z twardej i włóknistej tkanki dziąseł.
   • Kostniące lub zwapniające włókniste lepulis: ten typ nowotworu ma gładki i błyszczący wygląd dzięki obecności tkanki kostnej (zestawu komórek) zmieszanej z tkanką włóknistą.
   • Acantomatous Lepulis lub Ameloblastoma: Ten typ nowotworu (który może wyglądać gładko lub szorstko) znajduje się zwykle przed dolną szczęką zwierzęcia. Zasadniczo ten nabłonek pochodzi z więzadła przytrzymującego korzenie danego zęba w kości szczęki.

4. 
   

   
   
   
   Zidentyfikuj objawy nabłonka. Obecność bólu fizycznego jest zwykle wskazówką, która pokazuje większości właścicieli domów, że coś jest nie tak z ich zwierzakiem. Istnieje jednak kilka innych objawów, które często występują u psów cierpiących na nabłonek. Objawy te obejmują:
   • nadmierne i częste ślinienie;
   • trudności z jedzeniem
   • zmniejszenie apetytu;
   • nieświeży oddech;
   • krwawienie z guza
   • niewyrównane zęby otaczające guz;
   • trudny oddech

Część 2 Poddanie psa leczeniu

1. 
   

   
   Zabierz go do weterynarza. Jeśli uważasz, że wykryłeś wyściółkę u swojego psa, konieczne jest natychmiastowe zabranie go do weterynarza. Tylko ten jest w stanie definitywnie zdiagnozować ten guz, a nawet przeprowadzić testy w celu ustalenia, czy jest on złośliwy czy łagodny. Jest złośliwy, gdy rak jest agresywny lub gdy zdegenerowane komórki rozmnażają się nieregularnie i bardzo szybko w całym ciele. Z drugiej strony guz jest łagodny, gdy rak jest stosunkowo nieszkodliwy.

2. 
   

   
   Niech przejdą testy. Podczas wizyty weterynarz przeprowadzi ogólne badanie fizykalne i serię testów medycznych na samym guzie. Ponadto lekarz weterynarii wykona badania krwi, aby ocenić ogólny stan zdrowia zwierzęcia. Zwykle próbka krwi jest pobierana w celu zidentyfikowania podstawowych problemów, które mogą mieć wpływ na zalecany plan leczenia weterynarza.
   • Lekarz weterynarii może również wykonać biopsję lub pobrać małe próbki tkanek (aspiracja), aby ustalić, czy guz jest złośliwy. Aspiracja polega na wprowadzeniu cienkiej igły i zebraniu komórek węzłów chłonnych i nowotworu.
   • Podczas zabiegu mógł również wykonać prześwietlenie jamy ustnej. Jest to rodzaj obrazowania rentgenowskiego, stosowanego do określania głębokości guza w dziąsłach.
   • Można również wykonać prześwietlenie klatki piersiowej w celu ustalenia, czy nabłonek rozprzestrzenił się na płuca. Umożliwia także ocenę zdolności zwierzęcia do podtrzymania znieczulenia, na wypadek konieczności jego obsługi.
   • Może również wykonać tomografię komputerową zamiast prześwietlenia (lub dodatkowo), aby sprawdzić, czy rak rozprzestrzenił się na płuca, a jeśli tak, to na jakim poziomie.

3. 
   

   
   Usuń guz. Przy odpowiednim leczeniu istnieje duża szansa (około 95%), że Twój pies w pełni odzyska zdrowie. Jednak jeśli guz jest złośliwy, jeśli część nie jest całkowicie usunięta lub jeśli występuje przerzut, rokowanie może być inne. Tylko weterynarz jest w stanie określić najlepszą opcję leczenia i wykonać usunięcie nowotworu.
   • W zależności od wielkości masy guza lekarz weterynarii może leczyć ją wyłącznie za pomocą radioterapii.
   • W większości przypadków zalecana będzie operacja.
   • Podczas zabiegu lekarz będzie musiał usunąć wszystkie tkanki z więzadła przyzębia, z którego powstał guz.
   • W niektórych okolicznościach konieczne będzie również usunięcie dotkniętych zębów, aw większości przypadków jednego lub więcej zębów otaczających. Lekarz weterynarii może również usunąć część kości, aby upewnić się, że guz nie odrośnie.
   • Kiedy guzy są szczególnie duże, czasami konieczne jest usunięcie części szczęki. Jest to jednak decyzja, którą lekarz weterynarii będzie musiał podjąć w poszczególnych przypadkach.

Część 3 Ułatwienie procesu gojenia

1. 
   

   
   Użyj elżbietańskiego kołnierza (stożka). Celem nałożenia na niego tego rodzaju obroży jest zapobiegnięcie zadrapaniu rany łapami, ponieważ może to opóźnić proces gojenia, a nawet może rozwinąć się infekcja. Konieczne jest podanie mu go na około 10 do 14 dni lub na liczbę dni, które zaleci lekarz weterynarii.
   • Weterynarz prawdopodobnie może go zdobyć i udzielić wszystkich niezbędnych instrukcji, które pomogą ci zachować zdrowie Twojego zwierzaka podczas powrotu do zdrowia.
   • Zapytaj weterynarza, jak długo twoje zwierzę będzie musiało nosić obrożę, jeśli tak nie jest.

2. 
   

   
   Znajdź mu żywność, która będzie pasować do jego sytuacji. Po zabiegu może mieć trudności z używaniem ust. Z czasem sytuacja się poprawi, ale pamiętaj, że powinieneś podawać jej miękkie jedzenie przez co najmniej dwa do trzech tygodni po operacji.
   • Możesz podać mu konserwowane miękkie jedzenie, które pomoże mu przeżuć. Jeśli nie chcesz podawać tego rodzaju jedzenia, wkładaj krokiety do wody, aż zmiękną i staną się prawie ciastowate.
   • W zależności od wielkości operacji i wielkości usuniętej części szczęki pies może potrzebować przez pewien czas rurki do karmienia.

3. 
   

   
   Ogranicz swoją aktywność fizyczną lub temu przeszkadzaj. Po zabiegu upewnij się, że odpoczywa wystarczająco. Ogranicz ćwiczenia przez co najmniej 2 do 4 tygodni, zgodnie z zaleceniami lekarza weterynarii. Podczas rekonwalescencji zwierzę musi mieć ograniczoną aktywność, aby umożliwić gojenie się nacięcia i każdej innej rany operacyjnej.
   • Nie należy pozwalać mu na używanie zabawek do żucia, żucia skóry surowej lub kul, dopóki rany nie zostaną całkowicie wyleczone. U niektórych psów może to potrwać do 4 tygodni.

4. 
   

   
   Zabierz go do weterynarza na kolejny egzamin. Musi przejść badania pooperacyjne, zanim lekarz zdoła ustalić, czy bezpiecznie można usunąć kołnierz elżbietański. Ponadto lekarz weterynarii przeprowadzi kontrolę rany, aby sprawdzić, czy leczy się prawidłowo. Czasami mogą wystąpić drobne komplikacje, które będą wymagały dodatkowych interwencji, chociaż są one znacznie mniej poważne niż faktyczna operacja.
   • Pęknięcie jest dość częstym działaniem niepożądanym, które występuje po pogorszeniu miejsca operacji.
   • Po przejściu tego rodzaju operacji niektóre psy wytwarzają więcej śliny. Zazwyczaj jest to objaw przejściowy, ale czasem może się utrzymywać.