Jak wprowadzać formuły w programie Excel

Zawartość

• etapy
• Część 1 Znajomość symboli używanych w formułach
• Część 2 Wprowadź formuły

Sukces oprogramowania Microsoft Excel opiera się na jego zdolności do obliczania i wyświetlania wyników z danych już wprowadzonych do komórek. Excel to świetne oprogramowanie, pod warunkiem, że wiesz, jak korzystać ze wszystkich funkcji. Rzeczywiście, możesz obliczyć, co chcesz za pomocą Excela: po prostu wprowadź odpowiednią formułę w komórce, w której chcesz natychmiast zobaczyć wynik. Formuły mogą być prostymi lub bardziej złożonymi formułami arytmetycznymi, takimi jak formuły warunkowe i zagnieżdżone. Każda formuła Excel wykorzystuje tę samą podstawową strukturę.

etapy

Część 1 Znajomość symboli używanych w formułach

1. 
   

   
   Każda formuła programu Excel zaczyna się od znaku równości (=). Znak równości oznacza, że ​​następujące znaki są częścią wzoru matematycznego. Jeśli pominiesz znak równości, Excel zrozumie, że następujące znaki są słowami i w ogóle nic nie obliczą.

2. 
   

   
   Formuła może zawierać odwołania do wartości już wymienionych w innych komórkach. W tym celu konieczne jest użycie współrzędnych danych komórek. Możesz uwzględnić proste formuły w swoich formułach, bez odniesienia do innych komórek, ale w większości przypadków w programie Excel używasz wartości wprowadzonych w innych komórkach. Umieszczasz znak równości (=), następnie klikniesz komórkę, w której znajduje się pierwsza cyfra, następnie znak operacji, a na końcu kliknij drugą komórkę, w której znajduje się druga cyfra, i wpisz „enter”. Wynik powinien zostać wyświetlony automatycznie. Istnieje kilka formatów.
   • Komórka to przecięcie między (poziomym) rzędem a (pionową) kolumną arkusza roboczego. Komórki te mają adres lub odwołanie. Oto najczęstszy sposób opisania adresu komórki: litera + liczba. Litera odpowiadająca jej kolumnie i liczba odpowiadająca jej linii: na przykład komórka A1 odnosi się do komórki, która znajduje się na przecięciu kolumny A i linii 1. Nie martw się, jeśli dodasz do za chwilę wiersz lub kolumna odwołanie do komórki odpowiednio się zmieni. Rzeczywiście, jeśli dodasz linię powyżej komórki A1 i kolumnę po jej lewej stronie, komórka będzie miała teraz nazwę B2, a to automatycznie i we wszystkich formułach zawierających tę samą komórkę.
   • Adres komórki można jednak ustalić. Nazywa się to „odniesieniem bezwzględnym”, innymi słowy jest to adres, który się nie zmienia. Odniesienia bezwzględne są wskazane w formułach przez znak dolara „$” umieszczony przed wartością. Zatem, jeśli zostaną dodane wiersze lub kolumny, adres komórki A1, o której mowa (oznaczonej $ A $ 1) nie zmieni się. Zawsze będzie odnosić się do pierwszej komórki w lewym górnym rogu. Uważaj, jeśli dodawane są nowe wiersze lub kolumny, komórka z absolutnym odwołaniem może nie zostać zrozumiana, wszystko zależy od tego, co jest w środku!
   • Innym sposobem na odniesienie do komórki jest tak zwany tryb L1C1 (Linia 1, Kolumna 1), w którym komórkę wskazuje numer linii poprzedzony literą L i numer kolumny poprzedzony literą C. Komórka którego adres to L5C8 i oznacz komórkę na przecięciu piątej linii i ósmej kolumny. Pamiętaj, że zawsze będzie to zbieżne z referencją 5 $ 8 $. Punktem wyjścia zawsze będzie 2 przypadki - lewy górny róg.
   • Możesz skopiować wartości z jednej komórki do drugiej. Jeśli umieścisz tylko znak równości i adres komórki, otrzymasz tylko jedną kopię komórki. Nie zostaną wykonane żadne obliczenia matematyczne. Rzeczywiście, jeśli wpiszesz w polu komórki B3 następującą formułę „= A2”, otrzymasz w komórce B3 wartość zanotowaną w komórce A2. To po prostu prosta kopia. Aby utworzyć kopię komórki w innym arkuszu kalkulacyjnym, musisz dodać nazwę arkusza kalkulacyjnego, a następnie wykrzyknik (!). Wprowadź następującą formułę w komórce F7 w drugim arkuszu: „= Strona1! B6”, aby skopiować wartość komórki B6 z arkusza 1.

3. 
   

   
   
   
   Możesz dodawać, odejmować, mnożyć i dzielić wiele wartości z różnych komórek. Możesz także użyć Microsoft Excel do obliczania mocy. Niektóre operacje używają symboli innych niż te używane podczas ręcznego pisania równań. Lista operacji jest podana poniżej, w kolejności priorytetów, w których Excel obsługuje operacje arytmetyczne.
   • Negacja: znak (-). Ta operacja odejmuje cyfrę wprowadzoną po znaku minus lub liczbę w komórce tuż po znaku minus.
   • Procent: znak procentu (%). Ta operacja oblicza procent, wyrażony w formacie dziesiętnym, jednej cyfry względem innej cyfry. Najpierw podziel liczbę pierwszych cyfr przez sumę. Dostaniesz coś w rodzaju 0,545546. Następnie, aby przekonwertować ten wynik na wartość procentową, musisz przejść do karty „Strona główna”, aby kliknąć grupę „Komórka”, a następnie „Format” i „Format komórki” u dołu listy rozwijanej.
   • Wyjaśnienie: znak (^). Ta operacja oblicza wartość wysokiej liczby przy mocy. Zamiast funkcji POWER można użyć operatora „^”, aby wskazać moc, przy której liczba podstawowa (na przykład 5) musi być wysoka, na przykład 5 ^ 2. Inny przykład wykorzystujący tę samą funkcję, ale w innej formie pisemnej, ze słowem POWER: „= POWER (98,6; 3,2)” oznacza 98,6 podniesiony do potęgi 3,2.
   • Mnożenie: odbywa się to dzięki lastérisque (*). Wprowadź swoje liczby, wstawiając gwiazdkę (*) między każdą z nich, a 2 cyfry zostaną pomnożone. Wybór anterisk był motywowany, aby nie mylić go z literą „x. "
   • Podział: potrzebujesz ukośnika (/). Mnożenie i dzielenie mają podobne wzory i są rozpatrywane w kolejności od lewej do prawej.
   • Laddition: To jest znak plus (+).
   • Odejmowanie: używamy znaku minus (-). Dodawanie i odejmowanie mają podobne formuły i są rozpatrywane w kolejności, od lewej do prawej.

4. 
   

   
   
   
   W programie Excel możesz również porównać dwie liczby między nimi. Użyj dostępnych operatorów porównania, aby porównać wartości różnych komórek. Operatory porównania są często używane w formułach z funkcją SI. Musisz wprowadzić tylko 2 wartości po każdej stronie operatora porównania, niezależnie od tego, czy jest to odwołanie do komórki, cyfra czy funkcja. Oto niektóre operatory porównania.
   • Informacje prawne: znak (=).
   • Różni się od: znaku (<>).
   • Dolna: znak (<).
   • Mniejszy lub równy: znak (<=).
   • Wyższy: znak (>).
   • Większy lub równy: znak (> =).

5. 
   

   
   Funkcja CONCATENER lub ampersand (&) pomaga utworzyć jedną kolumnę z 2 oddzielnych kolumn. Na przykład nowa kolumna „Pełna nazwa” poprzez powiązanie kolumn „Nazwa” i „Imię”. Lub jak tutaj na poniższej ilustracji, komórkę „Kocham .com” można utworzyć z 2 oddzielnych komórek przy użyciu wzoru takiego jak „= A1 i B2”.

6. 
   

   
   Możemy dodać kilka wartości i zsumować je. Excel jest szczególnie przydatny do tworzenia sum. W tym celu należy użyć funkcji SUMA (tj. Przycisku Σ w menu Excela). Musisz znać 3 używane tutaj symbole.
   • Będziesz musiał użyć 2 kropek (:), aby wskazać do której komórki dodać. W następującym przypadku „= SUMA (B1: B2)” program Excel doda wszystkie wartości między komórką B1 a komórką B2. W ten sam sposób „= SUMA (B6: B12)” automatycznie obliczy sumę wszystkich komórek między B6 i B12, tj. Łącznie 7 komórek. Jeśli wpiszesz „= ŚREDNIA (B6: F6)”, otrzymasz średnią wartości znalezionych w komórkach B6 i F6, która jest średnią wartości 5 komórek.
   • Będziesz musiał użyć przecinka (,), aby dodać do siebie dodatki. Poniższy przykład „= SUMA (B6: B12, C6: C12)” prosi o automatyczne obliczenie sumy 2 sum. Suma wartości odnotowanych między B6 i B12 z sumą wartości zanotowanych między C6 i C12. Poniższa ilustracja pokazuje wszystkie wartości niebieskiej ramki i wartości czerwonej ramki.
   • Będziesz musiał użyć spacji () jako operatora przecięcia, aby utworzyć odwołanie do komórek wspólnych dla dwóch odwołań. Na przykład „= B5: D5 C4: C6”.

7. 
   

   
   W nawiasach wstaw operację, która musi zostać obliczona jako pierwsza. Nawiasy działają jako identyfikacja priorytetów. Nawiasy są podwójnie przydatne w programie Excel: grupują funkcje i ustalają priorytety.
   • Niektóre funkcje wymagają wielu komórek (JEŻELI, SUMA lub ŚREDNIA), podczas gdy inne funkcje wymagają tylko jednej komórki referencyjnej (SIN, COS lub TAN). Na przykład w poniższym wzorze „= SI (B2 <100; B2 * 5%; B2 * 7%)” zrozumiałe będzie, że JEŻELI wartość wprowadzona w B2 jest mniejsza niż 100, to (symbolizowane średnikiem) B2 należy pomnożyć przez 5%. W przeciwnym razie B2 zostanie pomnożony przez 7%. Oto kolejny przykład funkcji JEŻELI: = JEŻELI (A4> = 0, „POZYTYWNE”, „NEGATYWNE”). Możliwe jest nawet umieszczenie funkcji w innych funkcjach, a to na 64 poziomach!
   • W matematyce pierwszeństwo mają obliczenia w nawiasach. Podobnie jak mnożenie lub dzielenie, które są priorytetami. Na przykład w „= A1 + B2 * C3” wartość B2 zostanie pomnożona przez C3 przed dodaniem do A1. W ten sam sposób w „= (A1 + B2) * C3” wartość A1 zostanie dodana do B2, a następnie pomnożona przez C3. Nawiasy bardzo dobrze do siebie pasują. W tym przypadku nawiasy znajdujące się w środku formuły zostaną wykonane jako pierwsze. Istnieje również domyślna kolejność obliczeń.
   • Jeśli wybierzesz nawiasy wielopoziomowe w formułach programu Excel, upewnij się, że istnieje tyle otwartych nawiasów, ile jest nawiasów zamkniętych. W przeciwnym razie automatycznie pojawi się błąd.

Część 2 Wprowadź formuły

1. 
   

   
   Przede wszystkim musisz umieścić się w celi, w której chcesz zobaczyć wynik.

2. 
   

   
   Najpierw wpisz znak „równości”. Pasek, w którym pojawia się formuła, znajduje się nad arkuszami roboczymi, to znaczy nad rzędami i kolumnami komórek oraz poniżej menu.

3. 
   

   
   Teraz otwórz nawias, jeśli to konieczne. Może być konieczne otwarcie wielu nawiasów. Wszystko zależy od złożoności Twojej formuły.

4. 
   

   
   Wprowadź odwołanie do komórki. Można to zrobić na kilka sposobów: ręcznie wprowadź odwołanie do komórki. Wybierz jedną lub więcej komórek w tym samym arkuszu kalkulacyjnym lub skoroszycie za pomocą myszy. Wybierz jedną lub więcej komórek w innym arkuszu za pomocą myszy. myszy jedną lub więcej komórek w innym skoroszycie.

5. 
   

   
   Wprowadź potrzebną formułę. Czy jest to wzór matematyczny, porównanie, e lub odniesienie. W przypadku większości formuł konieczne będzie wprowadzenie operatora. Wskazują one rodzaj obliczeń, które chcesz wykonać na elementach formuły.

6. 
   

   
   Jeśli wymaga tego twoja formuła, powtórz proces dla każdej operacji w ramach tej samej formuły.

7. 
   

   
   Nie zapomnij zamknąć żadnego otwartego nawiasu.

8. 
   

   
   Po prawidłowym wprowadzeniu formuły naciśnij „Enter”.